Luahan hati seorang ibu (Part 1)

Saya tidak pasti adakah kebanyakan ibu bapa ada melalui sama dgn situasi saya. Apabila anak-anak semakin dewasa, kita sebenarnya sudah tidak mengenali mereka. Benih yang kita tanam tidak menjadi seperti sebatang pokok yang kita impikan.

Saya pasti setiap ibubapa kaedah membesarkan anak2 mereka berbeza antara satu sama lain, tetapi objektif kita semua tetap sama iaitu mahukan anak yang kita lahirkan itu menjadi seorang yang yang berjaya di dunia dan akhirat. Tidak hanya itu, malah mahukan mereka mnjadi seorang yang berakhlak tinggi serta bertanggungjawab.

Saya selalu fikirkan di manakah lompong kesilapan yang saya lakukan sehingga saya merasakan saya mahu berpatah balik untuk memperbaiki keadaan itu. Sejujurnya saya sukakan anak2 dan saya yakin saya boleh membesarkan mereka dengan baik.

Namun, perancangan saya sering diuji. Sebagai contoh, sy merupakan seorang ibu yang tegas, tetapi suami saya terlalu melayan anak2 dengan wang ringgit. Semuanya senang mereka perolehi tanpa berusaha. Apabila mereka dewasa, saya dapati surviving skills mereka kurang. Minda dan fikiran mereka convergent, suka mencari jalan mudah apabila menyelesaikan masalah dan mudah give up sekiranya tidak jumpa jalan penyelesaian.

Saya tahu, sebenarnya tidak ada satu kaedah yang tepat bagaimana mendidik anak-anak dengan baik. Semuanya kita lakukan atas dasar bacaan dan pengalaman yang lepas. Saya mengikut acuan mak abah dalam membesarkan anak2. Apa yang saya suka mak abah lakukan dahulu, saya terapkan pada mereka. Apa yang sy rasakan saya tak suka, sy cuba kawal diri untuk tidak ikut cara tersebut. Sebolehnya saya mahukan yang terbaik untu anak2. Sy banyak fikirkan, apa yang saya mahukan dan harapkan dahulu daripada mak abah yang saya tak dpat, sy bukakan peluang kpd anak2 sy. Dahulu saya minat muzik, aktiviti lasak, travelling, melanjutkan pelajaran ke luar negara, swimming, hiking, mount climbing yang mana semua peluang ini saya tidak dapat.

Anak pertama saya, saya masukkan ke sekolah asrama sewaktu dia di Tingkatan 1. Dari segi pendidiikan anak2, mmg saya yang jaga, namun kadangkala perancangan saya terhalang. Anak pertama bersekolah di sekolah agama. Di sebabkan dia seorang lelaki, saya mahu dia menjadi ketua keluarga yang baik satu hari nanti.

Anak seterusnya kesemuanya perempuan. Saya mmg tidak merancang untuk memasukkan mereka ke sekolah asrama seawal Tingkatan 1, ini adalah kerana saya fikirkan saya mahukan hubungan yang rapat dengan mereka sewaktu mereka remaja kerana pada pandangan saya apabila mereka sudah berkahwin nanti, kehidupan mereka akan lebih tertumpu kpd keluarga sendiri dan keluarga mertua. Mungkin masa ini nanti, hubungan kami sudah menjauh dan tidak rapat kalau tidak dijaga seawal mungkin. Maka, perancangan saya ialah mereka hanya boleh ke sekolah asrama apabila memasukki Tingkatan 4 nanti. Ini adalah kerana sy mahu bukakan peluang mereka untuk belajar ke luar negara selepas tamat SPM nanti kerana peluang utk belajar ke luar negara pada masa itu lebih tertumpu kepada murid2 dari sekolah berasrama.